9η μέρα απεργίας πείνας: ο πατέρας του Τέμπη ζητά εκταφή

Ο Πάνος Ρούτσι συνεχίζει την απεργία πείνας στο Σύνταγμα, διεκδικώντας δικαίωση για τον 22χρονο γιο του, θύμα της τραγωδίας των Τεμπών.

Εισαγωγή

Η αγωνία και η αποφασιστικότητα του Πάνου Ρούτσι, πατέρα του 22χρονου Ντένις που χάθηκε στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, κορυφώνονται. Βρίσκεται στην 9η μέρα απεργίας πείνας έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, επιμένοντας στο αίτημά του για εκταφή του γιου του και νέες τοξικολογικές εξετάσεις. Την ίδια στιγμή, η Δικαιοσύνη δηλώνει πως δεν μπορεί να παρέμβει, ενώ η κοινωνία παρακολουθεί με ανησυχία για την υγεία του και οργή για την πορεία της υπόθεσης.

Ποιος είναι ο Πάνος Ρούτσι και ποιο το αίτημά του

Ο Πάνος Ρούτσι είναι ο πατέρας του 22χρονου Ντένις, ενός από τα νέα παιδιά που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, τον Φεβρουάριο του 2023. Για την οικογένειά του, όπως και για τις δεκάδες άλλες οικογένειες θυμάτων, η τραγωδία αυτή δεν υπήρξε ποτέ απλώς ένα «δυστύχημα», αλλά μια πληγή που δεν κλείνει. Ο Ντένις, γεμάτος όνειρα και προοπτικές, βρέθηκε ξαφνικά ανάμεσα στους 57 νεκρούς εκείνης της μοιραίας νύχτας, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό. Από τότε, ο πατέρας του έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αναζήτηση της αλήθειας, επιμένοντας πως μόνο η πλήρης διαλεύκανση μπορεί να τιμήσει τη μνήμη του παιδιού του.

Η απεργία πείνας που ξεκίνησε ο κ. Ρούτσι πραγματοποιείται στο πλέον συμβολικό σημείο της χώρας: μπροστά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, στο Σύνταγμα, εκεί όπου έχει στηθεί και το μνημείο των θυμάτων του δυστυχήματος. Με την παρουσία του στο κέντρο της πρωτεύουσας, κάτω από τα βλέμματα βουλευτών, περαστικών και επισκεπτών, επιχειρεί να καταστήσει το προσωπικό του δράμα μια δημόσια υπόθεση που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ο ίδιος δηλώνει πως δεν αποζητά οίκτο, αλλά δικαιοσύνη, και πως η απεργία του είναι ο μόνος τρόπος για να ακουστεί η φωνή του σε μια πολιτεία που, όπως λέει, έχει δείξει αδιαφορία. Η εικόνα ενός γονιού να λιμοκτονεί έξω από τη Βουλή για χάρη του παιδιού του έχει ήδη συγκλονίσει την κοινή γνώμη.

Το βασικό αίτημα του απεργού πείνας είναι συγκεκριμένο: να επιτραπεί η εκταφή της σορού του γιου του, ώστε να πραγματοποιηθούν νέες τοξικολογικές και ιατροδικαστικές εξετάσεις. Ο κ. Ρούτσι υποστηρίζει πως οι αρχικές διαδικασίες ήταν ελλιπείς, αφήνοντας κενά ως προς τα ακριβή αίτια του θανάτου. Θεωρεί ότι η αλήθεια δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί πλήρως και πως μόνο με νέα επιστημονικά δεδομένα μπορεί να απαντηθεί οριστικά τι συνέβη εκείνη τη νύχτα. Για τον ίδιο, η εκταφή δεν είναι μια τυπική διαδικασία, αλλά ο μοναδικός δρόμος που θα του επιτρέψει να αισθανθεί ότι τίμησε τον γιο του με αξιοπρέπεια, αναζητώντας απαντήσεις που του στέρησαν.

Ο ίδιος τονίζει σε κάθε του δημόσια δήλωση ότι δεν ζητά κάτι ακραίο ή αυθαίρετο. Αναγνωρίζει τη δυσκολία της διαδικασίας, αλλά σημειώνει πως η απουσία τοξικολογικών εξετάσεων και οι καθυστερήσεις στη δικαστική έρευνα αφήνουν ανοιχτά σοβαρά ερωτήματα. Για τον κ. Ρούτσι, η εκταφή δεν αποτελεί μια προσωπική εμμονή, αλλά μια πράξη δικαιοσύνης που θα προστατεύσει τη μνήμη του παιδιού του και θα αποτρέψει τυχόν συγκάλυψη. Η επιμονή του, ακόμη και με κίνδυνο για την ίδια του τη ζωή, δείχνει πόσο ισχυρή είναι η ανάγκη ενός πατέρα να μην αφήσει τον θάνατο του παιδιού του να βυθιστεί στη σιωπή ή στη λήθη. Για εκείνον, η αλήθεια είναι το ελάχιστο χρέος απέναντι σε έναν νέο άνθρωπο που χάθηκε τόσο άδικα.

Η απεργία πείνας πραγματοποιείται στο πλέον συμβολικό σημείο της χώρας — Απεργία Πείνας και Δίψας στο Σύνταγμα – Πάνος Ρούτσι

Πορεία της απεργίας και αντίδραση

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι έχει πλέον ξεπεράσει τη μία εβδομάδα, μετρώντας επτά έως εννέα ημέρες συνεχούς αποχής από τροφή. Κάθε μέρα που περνάει επιβαρύνει περισσότερο την υγεία του, όμως εκείνος παραμένει αμετακίνητος στην απόφασή του να συνεχίσει. Η επιμονή του δείχνει την απόλυτη προσήλωσή του στον στόχο του· δεν πρόκειται για μια συμβολική διαμαρτυρία, αλλά για μια πράξη που δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Η διάρκεια από μόνη της φανερώνει πως πρόκειται για έναν αγώνα μέχρις εσχάτων, που δεν μπορεί να αγνοηθεί από την κοινωνία και τους θεσμούς.

Κατά καιρούς, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν απέχει μόνο από την τροφή, αλλά και από το νερό, μετατρέποντας την απεργία του σε αυτό που ονομάζεται «απεργία δίψας». Αυτή η μορφή διαμαρτυρίας θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί να αντέξει χωρίς νερό μόνο για λίγες ημέρες. Η επιλογή αυτή υπογραμμίζει την αποφασιστικότητά του να τραβήξει την προσοχή των αρχών, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θέτει τη ζωή του σε άμεσο κίνδυνο. Η πράξη του γίνεται έτσι μια δραματική κραυγή αγωνίας, που καθιστά σαφές πως το αίτημά του δεν μπορεί να παραπεμφθεί στις καλένδες.

Η κατάσταση της υγείας του κ. Ρούτσι επιβαρύνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανάγκη για συνεχή ιατρική παρακολούθηση. Οι γιατροί που τον παρακολουθούν εκφράζουν ανησυχία για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στον οργανισμό του η παρατεταμένη ασιτία και αφυδάτωση, ειδικά καθώς οι μέρες περνούν. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος αρνείται να υποχωρήσει, ακόμη και μπροστά στον κίνδυνο μόνιμων βλαβών ή και της ίδιας του της ζωής. Η εικόνα ενός γονιού που φθείρεται σωματικά αλλά παραμένει ψυχικά ακλόνητος, προσθέτει συγκινησιακό βάρος στην υπόθεση και καθιστά την απεργία του όχι μόνο προσωπικό αγώνα, αλλά και ηθικό κάλεσμα για δικαιοσύνη.

Στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι βρίσκεται και η Ζωή Κωνσταντοπούλου — ***Πάνος Ρούτσι – Ζωή Κωνσταντοπούλου***

Κινητοποιήσεις και αλληλεγγύη

Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης προς τον Πάνο Ρούτσι, με πολίτες να δηλώνουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στον αγώνα του. Οι συγκεντρώσεις αυτές δεν ήταν απλώς τυπικές παρουσίες· είχαν έντονα φορτισμένο χαρακτήρα, με κόσμο να κρατά πανό, κεριά και φωτογραφίες των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Η συμμετοχή νέων ανθρώπων, συμφοιτητών και φίλων θυμάτων, αλλά και οικογενειών που συγκλονίστηκαν από την απώλεια, δείχνει πως το αίτημα για δικαιοσύνη δεν περιορίζεται στους οικείους των θυμάτων, αλλά έχει γίνει ευρύτερο κοινωνικό αίτημα. Οι πλατείες και οι δρόμοι γέμισαν από τη φωνή «όχι στη λήθη», δείχνοντας ότι η μνήμη παραμένει ζωντανή.

Η πράξη του κ. Ρούτσι βρήκε μιμητές, καθώς και άλλοι άνθρωποι αποφάσισαν να μπουν στην ίδια δοκιμασία ξεκινώντας απεργία πείνας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η περίπτωση της 60χρονης Αναστασίας Τσαλαμιδά από την Πάτρα, η οποία, αν και δεν είναι συγγενής θύματος, δήλωσε ότι θέλει να σταθεί στο πλευρό του πατέρα που παλεύει μόνος απέναντι σε θεσμούς και διαδικασίες. Η επιλογή πολιτών να θυσιάσουν τη δική τους υγεία σε ένδειξη συμπαράστασης αναδεικνύει τη βαθιά απήχηση που έχει η υπόθεση. Δεν πρόκειται μόνο για αλληλεγγύη προς έναν άνθρωπο, αλλά για κοινή διαμαρτυρία απέναντι σε μια κατάσταση που πολλοί θεωρούν άδικη και ανεπαρκώς διερευνημένη.

Στο πλευρό του κ. Ρούτσι στάθηκαν και πολιτικοί φορείς, κυρίως από κόμματα της αντιπολίτευσης, που εξέφρασαν δημοσίως τη στήριξή τους στο αίτημά του. Η πολιτική διάσταση της υπόθεσης έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς αναδεικνύει το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και θεσμών. Αντιπολιτευόμενοι βουλευτές μίλησαν για την ανάγκη διαφάνειας, κατηγορώντας την κυβέρνηση για ολιγωρία και για έλλειψη πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να δώσουν λύση. Οι δηλώσεις αυτές, ακόμη κι αν δεν έχουν πρακτική επίδραση στη δικαστική διαδικασία, προσθέτουν πίεση στο δημόσιο διάλογο και ενισχύουν τη νομιμοποίηση του αγώνα του Ρούτσι στην κοινή γνώμη.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης δήλωσε πως κατανοεί τον ανθρώπινο πόνο ενός πατέρα, αλλά τόνισε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να παρέμβει στη Δικαιοσύνη. Η τοποθέτηση αυτή έδειξε μια προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα στη συμπάθεια και στον θεσμικό ρόλο του κράτους. Ωστόσο, πολλοί πολίτες την εξέλαβαν ως υπεκφυγή, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει ενεργότερο ρόλο στην προώθηση λύσεων ή στην επιτάχυνση διαδικασιών. Η δήλωση, παρότι θεσμικά ορθή, δεν κατάφερε να κατευνάσει την αγανάκτηση της κοινωνίας, που βλέπει ένα γονιό να φτάνει στα άκρα χωρίς ουσιαστική ανταπόκριση.

Ο Άρειος Πάγος, σε επίσημη ανακοίνωση, ξεκαθάρισε ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει για να επιτρέψει την εκταφή, πέρα από όσα προβλέπει ο νόμος. Με τον τρόπο αυτόν, το ανώτατο δικαστικό όργανο έθεσε σαφές όριο στη συζήτηση, υποδηλώνοντας ότι το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί με έκτακτες αποφάσεις. Η απάντηση αυτή, αν και νομικά τεκμηριωμένη, λειτούργησε απογοητευτικά για τον κ. Ρούτσι και για όσους τον στηρίζουν, καθώς δείχνει πως η Δικαιοσύνη δεν προτίθεται να κινηθεί εκτός πλαισίου. Παράλληλα, φανέρωσε τις δυσκολίες που υπάρχουν όταν το ανθρώπινο αίτημα συγκρούεται με τα αυστηρά όρια του θεσμικού πλαισίου.

Τέλος, η δικαστική πλευρά επισήμανε πως το αίτημα για εκταφή μπορεί να εξεταστεί, αλλά υπογράμμισε ότι η δικογραφία της υπόθεσης έχει ήδη κλείσει και βρίσκεται στο στάδιο της έφεσης. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι η διαδικασία έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που η επανεξέταση μοιάζει δύσκολη. Για τον κ. Ρούτσι, όμως, αυτή η θέση ισοδυναμεί με μια ακόμα πόρτα κλειστή μπροστά του, την ώρα που εκείνος συνεχίζει να αποδυναμώνεται σωματικά στην πλατεία Συντάγματος. Η αναφορά στη «δυνατότητα εξέτασης» του αιτήματος μοιάζει περισσότερο με τυπική διατύπωση παρά με πραγματική πρόθεση δράσης, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο η υπόθεση να μείνει στάσιμη.

Πλήθος κόσμου δίνει καθημερινά το παρών στο Σύνταγμα — ***Κόσμος στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι***

Προκλήσεις και αντιρρήσεις

Η δικαστική διαδικασία για την τραγωδία των Τεμπών έχει ήδη προχωρήσει σε προχωρημένο στάδιο, με αποτέλεσμα η δικογραφία να έχει κλείσει. Αυτό δημιουργεί σημαντικά νομικά εμπόδια στην επανεξέταση της υπόθεσης και ειδικά στην πιθανότητα να διαταχθούν νέες εξετάσεις ή εκταφές. Οι δικαστικές διαδικασίες στηρίζονται στη σταθερότητα και στην τήρηση των νόμων, επομένως η εκ νέου διερεύνηση μετά την ολοκλήρωση της δικογραφίας θεωρείται εξαιρετικά δύσκολη. Αυτή η πραγματικότητα, ωστόσο, έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη ανάγκη του κ. Ρούτσι για απαντήσεις, φανερώνοντας το χάσμα ανάμεσα στον τυπικό χαρακτήρα της Δικαιοσύνης και στην ουσιαστική αίσθηση δικαίου που έχει η κοινωνία.

Η πλευρά της Δικαιοσύνης επιμένει πως αρκετά από τα αιτήματα που θέτουν οι συγγενείς των θυμάτων έχουν ήδη εξεταστεί στο πλαίσιο της προκαταρκτικής έρευνας. Αναφέρουν ότι δεν είναι εύκολο, ούτε θεσμικά αποδεκτό, να «ξανανοίγουν» ζητήματα που έχουν κριθεί και να διατάσσονται νέες διαδικασίες χωρίς νέα αποδεικτικά στοιχεία. Από νομικής άποψης, αυτό είναι κατανοητό· όμως για τους συγγενείς, η απάντηση αυτή μοιάζει περισσότερο με άρνηση να ακουστεί η φωνή τους. Για τον Πάνο Ρούτσι ειδικά, η θέση αυτή ενισχύει την αίσθηση ότι τα ερωτήματά του μένουν αναπάντητα, παρότι εκείνος θυσιάζει την ίδια του την υγεία για να ακουστούν.

Καθώς οι μέρες της απεργίας πείνας και δίψας συνεχίζονται, η ανησυχία για την υγεία του κ. Ρούτσι γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι γιατροί προειδοποιούν πως τέτοιες μορφές διαμαρτυρίας μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στον οργανισμό και να οδηγήσουν ακόμη και στον θάνατο. Το δίλημμα είναι σκληρό: από τη μία η ακατάβλητη θέληση ενός πατέρα να παλέψει για το παιδί του, και από την άλλη η πραγματικότητα ενός σώματος που εξασθενεί καθημερινά. Η εικόνα του Ρούτσι να επιμένει, παρά τις σωματικές συνέπειες, εντείνει το δράμα και καθιστά το προσωπικό του αίτημα υπόθεση με ευρύτερη ηθική διάσταση για την κοινωνία.

Από την πλευρά της κοινωνίας, η υπόθεση έχει προκαλέσει έντονη πίεση και σοβαρό προβληματισμό. Πολλοί πολίτες θεωρούν ότι η διερεύνηση των ευθυνών και των αιτίων του δυστυχήματος δεν έχει γίνει με την απαιτούμενη διαφάνεια και ταχύτητα. Η απεργία πείνας του κ. Ρούτσι λειτουργεί σαν καταλύτης, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Οι εικόνες από το Σύνταγμα συγκινούν, αλλά και οργίζουν, καθώς εκφράζουν τη γενικευμένη αίσθηση ότι οι οικογένειες των θυμάτων έχουν αφεθεί να παλέψουν μόνες τους για την αλήθεια. Έτσι, ο αγώνας ενός πατέρα γίνεται σύμβολο μιας συλλογικής απαίτησης για δικαιοσύνη και διαφάνεια.

Kontra Channel: Τέμπη – Συνεχίζει για 9η μέρα την απεργία πείνας ο Πάνος Ρούτσι / Σοφία Γαλάνη στο Σύνταγμα

Επίλογος

Ο αγώνας του Πάνου Ρούτσι ξεπερνά πλέον τα στενά όρια ενός προσωπικού δράματος και μετατρέπεται σε συλλογικό κάλεσμα για αλήθεια και δικαιοσύνη. Η απεργία πείνας του, μια πράξη ακραίας αυτοθυσίας, φωτίζει τις αδυναμίες της θεσμικής διαχείρισης και υπενθυμίζει ότι πίσω από αριθμούς και φακέλους υπάρχουν ζωές και οικογένειες που ζητούν απαντήσεις. Καθώς η υγεία του κλονίζεται επικίνδυνα, η κοινωνία καλείται να αποφασίσει αν θα αφήσει τη φωνή του να σβήσει στο κενό ή αν θα τη μετατρέψει σε συλλογική απαίτηση για δικαιοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα ενός πατέρα που θυσιάζεται για το παιδί του θα μείνει ανεξίτηλη ως μαρτυρία αξιοπρέπειας, επιμονής και αγάπης που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.

Πηγή – Κείμενα: NetGreeks

Γίνετε μέλος της κοινότητάς μας στο Facebook και στο Instagram και ενημερωθείτε πρώτοι για κάθε εξέλιξη!